You...
You…
Dit is het einde, dit nijgt naar verval,
de mens verliest, de schrijver gaf zich bloot!
Nu rest mij slechts nog jouw genade
jouw vergeving na de leugen.
De muze negeert, huilt bittere tranen,
de schrijver stil, sterft een eenzame dood!
Gebroken in de knop durf ik niets meer te vragen
toon enkel maar berouw en spijt.
Het afscheid voelt zwaar en wanhopig,
toch mag ik hier niet meer aanwezig zijn.
Als schrijver werd ik door jou ontmaskert
en voelt het winter in de achterblijvende pijn…
esteban 24 Mei 2014
Reacties op dit gedicht
| windwhisper: | Zondag, mei 25, 2014 07:06 |
| droef mooi warme groet Cobie goede morgen Esteban nog rest jezelf te vergeven | |
| september: | Zaterdag, mei 24, 2014 19:29 |
| Dit spreekt tot het gevoel Esteban, het raakt en is mooi geschreven. Liefs | |
| mucho: | Zaterdag, mei 24, 2014 12:19 |
| in de lente vriest het nog eens stevig / kijk eens naar de tuin / alles naar de knoppen / ik ga weer in de grond stoppen | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, mei 24, 2014 11:51 |
| ja klopt mooi schrijven | |
| spring-in-het-veld: | Zaterdag, mei 24, 2014 11:44 |
| ontmaskerD | |
| wil melker: | Zaterdag, mei 24, 2014 11:36 |
| vriend.. berouw en spijt is de eerste stap tot de dialoog van het leven.. vergeving na de leugen.. is je gegeven.. maak er een mooi weekend van.. liefs. wil | |
