De generaals hebben de winst becijferd
en uitgetekend op het stadsplan:
rauwe cijfers, keurige grafieken.
In de concentrische cirkels
rond punt nul
blijft alleen het dodental een ruwe raming:
de prijs van mensenleed is relatief.
De president heeft geknikt:
let's do it.

Moeizaam sleuren machtige motoren
tonnen staal de hoogte in:
genesteld in hun kille buik
het zilverglanzend ei

Als de laaddeuren straks opendraaien
valt het lijzig traag
en onherroepelijk
naar het levende hart
van Hiroshima.

Megatonnen
splijten het heelal
één ogenblik
tot onnoemelijke fractalen.
Het niets zuigt leven weg
en braakt dan chaos uit
waar eens een stad was.

Opdracht voltooid seint laconiek de operator
terwijl een monsterbloem zich openvouwt
over Hiroshima.

Plots ben ik wakker
starend in het duister
het nabeeld zindert nog.
Angstzweet parelt ijzig langs mijn hals:
Apocalyps was weer mijn lot vannacht.

In de zwoele warmte van het bed
slaap je, dicht tegen me aangevleid
onwetend van de angstdroom die mijn hart beklemt.
Wellicht spin jij je eigen droom
teder rond het cocon van je buik
waarin beginnend leven ruist.
Een glimlach zweemt
rond de hoeken van je mond.

Een hunkergolf welt in me op,
ik wentel naar je toe,
en vouw mijn arm innig om je heen,
wil zekerheid van toekomst met je delen.

In de schelp van je oor
fluister ik het oude sprookje,
je schoot
voelt warm in de holte van mijn hand.
Je glimlacht.

Dan ben je wakker en bereid
verlies ik mij in jou
ik sterf en ik verrijs, getroost.
Want leven is eenvoudig.

6 augustus 1945
Enola Gay
nadert Hiroshima
in de kille holte van haar buik
een zilverglanzend ei genesteld.
Gelijkmatig dreunen de motoren
naar de fatale coördinaten
waar hydraulische persen
de laaddeuren opendraaien
onherroepelijk.
Leven is kwetsbaar.

De generaals hebben de winst becijferd...