Er was eens...

een koppel met rare plannen, ze hadden veel meegemaakt.
Hij had een voorbeeldfunctie en gaf les aan jongvolwassenen
en hij hield ervan om alles in beeld om te zetten. Zij was een vrouw zonder werk en zeulde met een zwaar verlies, daarom schreef ze haar pijn weg in betoverende woorden, zo gingen ze hand in hand op zoek.

Zij ging eerst op voorsprong, ze gebruikten een gezamenlijke schuilnaam die weerklonk als lief en huiselijk, daarom dachten velen dat ze alleen werkte maar het was tot dan onzichtbaar dat hij alles regisseerde.

Zo werd zij maatjes met de allerliefste meisjes, en met jonge vrouwen die gebroken waren en nood hadden aan affectie, ze leek een echte hartsvriendin. Op die manier weefde ze een net van valse vriendschap rond haar slachtoffers.Ze schreven samen verhalen en gedichten die altijd mooi begonnen maar nadien moest het ook in beeld.

Dat was werk voor de man, hij was erg trots en vlijtig in het beloven van emotionele winst en erkenning, misschien wel eeuwige roem maar dan moesten de meisjes of de jonge vrouwen op de foto, om het verhaal karakter te geven, en geen van de slachtoffers wist het van elkaar, hij werkte steeds apart, het beeld dat hij wou was echter naakter dan zij ooit konden vermoeden en het slachtoffer van die dag raakte gevangen in het web.

Het koppel wilde verhuizen van hun koude thuis naar allerlei warme nestjes en daarom sloten ze na een tijd hun slachtoffers op, vluchten kon nauwelijks maar soms gebeurde het toch eens dat een prooitje kon ontsnappen net voordat het sterven zou.

Zo gebeurde het telkens weer opnieuw en ondanks een aanklacht bleef het koppel ongestraft.