Vloek anorexia
Ik ben nooit alleen,
ik wil het niet om me heen.
Ik doe zo men best,
Voor mezelf en voor de rest.
En ik vecht voor mijn leven,
ik zou alles geven!
Mijn gewicht is weer gezond,
Ik krijg weer wat eten door mijn mond.
Maar de anorexia heeft nog niet verloren,
Ik ben er ook mee geboren.
Dus geraak ik er vanaf?
Wanneer stopt deze straf?
Ik zal weer leven,
En het mezelf vergeven.
TROTS!!
ik wil het niet om me heen.
Ik doe zo men best,
Voor mezelf en voor de rest.
En ik vecht voor mijn leven,
ik zou alles geven!
Mijn gewicht is weer gezond,
Ik krijg weer wat eten door mijn mond.
Maar de anorexia heeft nog niet verloren,
Ik ben er ook mee geboren.
Dus geraak ik er vanaf?
Wanneer stopt deze straf?
Ik zal weer leven,
En het mezelf vergeven.
TROTS!!
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, juli 02, 2014 19:28 |
| nee, je bent het niet alleen, je bent zeker niet alleen... wat minder streng voor jezelf willen worden, moeilijk... ja best wel zelfs een beetje angstig eng voelt 't om te doen, maar toch ook dan mag er telkens de stem in je weerklinken die je lichter gericht tot kwinkslagen vergeven wil. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~britt~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 02 juli 2014 | ||
| Thema's: | ||