Ode aan kahlil gibran
Toen zei Almitra: vertel ons over de waarheid. En hij keek en zei met zangerige woorden:
Waarheid is de kiem van het zaad
De puurheid zonder bezoedeling
Van de wereld om zich heen
Het is geschapen uit vrijheid
Het wordt gevormd door verlangen
Het wordt gekoesterd door de liefde
Welke tong kan hem bedwingen?
Welk verstand kan haar begrijpen?
Welk gevoel kan hem verankeren?
Welke ziel kent haar toch niet?
Waarheid schuilt door de schoonheid
Wordt gezien vanuit het hart,
Maar nooit direct want haar licht verblind
En haar adem doet vergeten
Alleen zonder denken kun je haar horen
En zonder ogen kun je haar zien als de schaduw van het onzichtbare
En zonder neus ruik je haar haren
En alleen je ziel die kent haar naam.
Eert de waarheid vanuit de liefde
Vervul haar vanuit het hart
Al kun je haar niet zien of raken
Volg toch de schaduw van haar schaduw
Bevoel de afdrukken van haar voetstappen
Want slechts zo vervul je haar naam
En de mensen zwegen en dachten, maar ze voelden de woorden vooral. En vanuit deze menigte kwam een oude vrouw naar voren. Vertel ons over tijd sprak ze met een verweerd gezicht.
En aldus sprak hij: de tijd is slechts nu.
En hij zweeg.
Waarheid is de kiem van het zaad
De puurheid zonder bezoedeling
Van de wereld om zich heen
Het is geschapen uit vrijheid
Het wordt gevormd door verlangen
Het wordt gekoesterd door de liefde
Welke tong kan hem bedwingen?
Welk verstand kan haar begrijpen?
Welk gevoel kan hem verankeren?
Welke ziel kent haar toch niet?
Waarheid schuilt door de schoonheid
Wordt gezien vanuit het hart,
Maar nooit direct want haar licht verblind
En haar adem doet vergeten
Alleen zonder denken kun je haar horen
En zonder ogen kun je haar zien als de schaduw van het onzichtbare
En zonder neus ruik je haar haren
En alleen je ziel die kent haar naam.
Eert de waarheid vanuit de liefde
Vervul haar vanuit het hart
Al kun je haar niet zien of raken
Volg toch de schaduw van haar schaduw
Bevoel de afdrukken van haar voetstappen
Want slechts zo vervul je haar naam
En de mensen zwegen en dachten, maar ze voelden de woorden vooral. En vanuit deze menigte kwam een oude vrouw naar voren. Vertel ons over tijd sprak ze met een verweerd gezicht.
En aldus sprak hij: de tijd is slechts nu.
En hij zweeg.
Reacties op dit gedicht
| SMH: | Zondag, juli 20, 2014 21:17 |
| Nu beginnen Weben spinnen Woorden binden Tot de zinnen Dan bezinnen |
|
| Hans Winter: | Zondag, juli 20, 2014 18:44 |
| ons bezinnen mag met hem immer net niet gekend alhier nu beginnen. hans |
|
| helena boham: | Zondag, juli 20, 2014 10:28 |
| één van mijn lievelings dichters.Schoon | |
| H. Mariette: | Zondag, juli 20, 2014 07:18 |
| 'alleen zonder denken kun je haar horen...' hog, mooie tekst, die ik graag 2x lees, dank je wel! :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: SMH | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 20 juli 2014 | ||
| Thema's: | ||