Hoopje
Verdrongen verlangen langzaam tot leven,
besloten maar angstig jezelf te geven,
't vergeten hart wil niet langer zwijgen,
naar wat het ooit wilde en nu lijkt te krijgen...
H. Mariette
besloten maar angstig jezelf te geven,
't vergeten hart wil niet langer zwijgen,
naar wat het ooit wilde en nu lijkt te krijgen...
H. Mariette
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Dinsdag, juli 22, 2014 21:17 |
| je verlangen je gestalte geven, niet anders dan angstig kan het wezen, alleen geheel gedeeld heb je het in de hand. hans |
|
| marchiano di noche: | Dinsdag, juli 22, 2014 19:38 |
| en al klinkt het veel belovend, elk nieuw gebeuren is soms ook eng! eng omdat we (nog niet) weten hoe het zal verlopen. maar weet je? alles van te voren weten is ook niet alles. en ookal is vallen niet fijn, doet het ons hart soms zo pijn. het maakt en vormt ons wie we zijn (of zo geworden) iets liefs dat tegen je zeggen doet in woorden van succes en liever niet sterkte. maar je kunt het, en gelooft er volgens mij ook wel een beetje in... liefs M. | |
| september: | Dinsdag, juli 22, 2014 14:33 |
| Mooi geschreven en voelbaar. Liefs | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, juli 22, 2014 12:46 |
| een hele mooie hoor | |
Over dit gedicht
| Auteur: H. Mariette | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 22 juli 2014 | ||
| Thema's: | ||