17 juli was de dag,
dat jullie afscheid namen van familie en bekenden met een lach.
Nog even gauw een knuffel en een zoen,
konden jullie dit achteraf maar overdoen.

Ieder had een eigen doel om te gaan,
Vakantie, familiebezoek of voor een baan.
Klaar voor vertrek, het vliegtuig komt langzaam van de grond,
niemand wist vanaf toen wat jullie te wachten stond.

Een dag die voor altijd in ons geheugen gegrift staat,
toen we het nieuws hoorden was vooral iedereen kwaad.

Er kwamen 298 lieve mensen om het leven,
wat hadden wij jullie nog zoveel liefde willen geven.

Nederland verkeerd in diepe rouw om deze tragische gebeurtenis,
Het is niet in woorden uit te drukken of te beschrijven wat een gemis dit is.

Elke dag staat iedereen er weer bij stil wat voor impact dit op ons heeft,
ieder bloemstuk, kaarsje of verhaal laat zien dat heel Nederland meeleeft.

De vraag waarom en hoe dit heeft kunnen gebeuren,
maar tegelijkertijd kunnen we alleen maar treuren.
De antwoorden die komen later wel,
maar waar we nu in leven is een hel.

Onze taak voor nu is om de nabestaanden te ondersteunen,
wanneer ze er behoefte aan hebben, laat ze op ons leunen.

Laten we zien en merken dat we verbonden zijn,
dat we het verdriet kunnen delen en de pijn.

Laten we elkaar steunen, opvangen, vasthouden en schouder aan schouder staan,
Dit leed te delen door een arm om elkaar heen te slaan.

De wereld ziet voor nu en de aankomende tijd zwart,
want dit litteken staat voor altijd in ons hart.

Deze puzzelstukjes zullen altijd ontbreken in ons leven,
konden we nog maar een knuffel of een kus geven.

Heel Nederland en ik wensen de nabestaanden heel veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke en zware tijd,
dat de slachtoffers te vroeg van ons zijn weggenomen is een feit.

De lege plek, het doet zo'n pijn
maar in gedachten en in ons hart zullen jullie altijd bij ons zijn.