Ecco
Plotseling verdoofd als steen
kortsluiting van iets zo echt
zo echt, eigenlijk iets dat ik nodig had
ik was, gevoelloos, beduusd, onverwoordbaar
Ik wou janken, schreeuwen en liggen
ik wou spuwen van verdriet,angst en spijt
niets, alsof ik iets kon, deze ene keer
en.., in mijn hoofd was het stomen
hysterisch brullen, manisch wenen
de mislukking,
die ik voelde was genadeloos. Hell
donker, vruchteloos, troosteloos
niet omdat ik mij voelde, zoals
maar hoe zij zich voelde; wanneer
tranen.., één, altijd.., maar
wat jij mij gaf, was dat, iets wat
ik nodig had
De eerste, enigste en uiterste keer
en daar stond ik, en vertrok
plotseling weer binnen en,
verstompt als een steen
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, maart 09, 2021 15:54 |
| Wat goed geschreven 7ennis. Intens. Gevoel. Ik vind het fijn gedichten van jouw hand terug te lezen. | |
| DrieGeetjes: | Woensdag, september 10, 2014 22:06 |
| Intens | |
| H. Mariette: | Woensdag, juli 23, 2014 23:43 |
| graag gelezen :) | |
| teun hoek: | Woensdag, juli 23, 2014 22:44 |
| Sterkte. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: 7ennis | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 juli 2014 | ||
| Thema's: | ||