Er is weinig meer
te schrijven
er is genoeg,
eigenlijk
Te veel,
te gevoelig, te stomp
te kras, te star
te weinig van het veel
te veel in mijn gevoel
Letters maken mensen
letters, smeltend getraand,
een lach, en hoi. letters
waarvan ik verbrand
letters waar een traan vervliegt
nimmer valt
Ik zet letters waar de zon opkomt
vrienden zo vriendinnen en stralend
letters van een moment, maar letters
Ik stuur mijn pen van het normale
naar het wonderbaarlijke, reeds ontzien
men leeft, een samenkomst,
en tevergeefs zo vergeet
Letters, hoe graag ergens die binnen
ik eigen gemaakt heb, dit te nimmer is
wat ik wilde;
mijn woorden
zijn het donker
van papier geworden
hoe kan ik iets moois schrijven
laten vertellen, te doen begrijpen
naar iets dat zo de kiem smoort
aan dat, wat er speelt,
stuk is gewoorden gemaakt
door het ongerepte, onbegrepen
daarbij leugens de wimpels vangen
vervoeren naar het vele. En dan,
dan...,
eens zal
het simpel
doen aflopen
Ik ben niemands geluk