Oude Krachten





waar huilen de wolven als de wereld stopt
wat is mijn pad als de geest roept
dwaal mijn ziel
dwaal naar waar niemand kan

je bent gevangen in een kooi
bewaakt door zwarte herinneringen
je hoort het ritme van een drum
maar niemand om mee te dansen

zo ver van het geurend woud
waar ooit kracht verloren werd
zoek je nu
naar wat nooit is geweest

een symfonie van tranen
voor alles wat je achterliet
woest het vuur wat brand in je hart
de prijs voor verloren dromen

als ooit een hand mijn kruin betast
kan het alleen een schaduw zijn
als een zwart kristal
die geen maanlicht vangt

de zon kan een duivel zijn
in de golven van het leven
ik ken mijn dwaal licht
en blijf ver van zwarte zompen

zo ver
één verleden
misschien een te veel





wim
black lord