laat me nooit meer alleen

ik sta hier heel alleen tussen de duinen
en denk nu bij mezelf: "het is wat geks,
zou ik na al die tijd er weer in tuinen?
jouw spel, jij lieve, mooie toverheks"

de nacht was zoel, jouw ogen zwoel, de golven
de sterren en de maan, zij keken mee
hoe ik onder jouw kussen werd bedolven
en ik ging kopje onder in jouw zee

laat me, laat me, laat me
nooit meer alleen
maar na één zomer was toen al jouw liefde
verzwolgen in de golven van de zee

ik sta hier in mijn eentje in de duinen
zie ons weer bijna liggen met zijn twee
en samen door het helmgras lopen struinen
of duiken in de branding van de zee

al heb je mijn vertrouwen dan geschonden
de schil die rond mijn hart zat, losgekrabt
ik zal je niets verwijten, want mijn wonden
zijn door de tijd weer aardig opgelapt

laat me, laat me, laat me
nooit meer alleen
maar na één zomer was toen al jouw liefde
verzwolgen in de golven van de zee

Geschreven door

henk jans

Reacties op dit gedicht

henk jans vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

wervelende regenboog:	Vrijdag, augustus 22, 2014 20:10
van elke relatie is wel iets te leren goed jouw gevoelens neergezet groeten wr

september:	Vrijdag, augustus 22, 2014 13:32
Heel mooi geschreven. Liefs

pieter christiaan paardenkooper:	Vrijdag, augustus 22, 2014 13:19
ja, liefdes komen, liefdes gaan de zee weet er van

Over dit gedicht

Auteur: henk jans
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 22 augustus 2014
Thema's: [Liefde] [Leven] [Liefdesverdriet]