je ligt er stil gehuld bij
nu je niet wordt overreden
met de dagelijkse lasten
die je hebt te dragen

je ziet zwart, soms pokdalig
voortgebracht door de snelheid
die rechtlijnig staat op
jouw in bochten gewrongen leven

je vraagt je ook nooit af
waar je naartoe gaat
wat nog voor je ligt
je straat kent geen einde

de vele kruispunten in jouw leven
wegwijzeren de landkaart
die je als niemand kent
maar iedereen verkent