Eerbetoon...
Eerbetoon…
De kapitein sterft terwijl zijn boot de haven mist.
Schip ahoy kleine bootsman, ween maar niet
en gooi het touw, ik loods jullie wel binnen.
Het water klotst de romp en steven... strijk het zeil,
kom steek de ra over, er wacht jullie een eenzame.
De schipper is dood, lang leve de schipper,
doch niemand luidt de scheepsbel
wel zeven mijlen lang.
De regen voorspelt niets goeds als ik haar veilig
langs de kade voer.
Het einde is nabij, de loopplank belooft betere tijden
in het afscheid, toch huilen wij niet,
nee, huilen doen wij niet, nooit gedaan trouwens…
esteban 30 Augustus 2014
Reacties op dit gedicht
| Allysson: | Donderdag, maart 10, 2016 20:07 |
| heel voelbaar de emotie die je beschrijft. Liefs, ally | |
| windwhisper: | Zaterdag, augustus 30, 2014 18:41 |
| ja, huilen doen we niet nooit gedaan wat een emotie warme groet Cobie dag Esteban |
|
| september: | Zaterdag, augustus 30, 2014 14:59 |
| In stil gevoel gelezen. Prachtig Esteban | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 30 augustus 2014 | ||
| Thema's: | ||