en dan gaat de telefoon .......je hoort een van je beste vrienden vertellen, dat hij kanker heeft en nog maar drie maanden te leven heeft en je voelt je bloed bevriezen, je slikt en slikt, het is alsof je gaat stikken,
je luistert, geen kans, geen hoop, en je belooft te blijven bellen, met tranen zeg je "dag lieverd",
Je balt je vuisten, slaat ermee op je voorhoofd, Het mag niet, maar je vloekt..., uit vertwijfeling,
Dan vind je wat troost in gesprek met zus en later met zwager, maar wat doet dit weer een pijn.
ik laat hem niet in de steek, zondag zal ik zijn vriendin bellen en zeggen dat ik langs kom,
verdorie, net 65 en juiste aow, ik weet niet hoeveel rondjes ik door mijn kamer heb gelopen, het voelt alsof het de marathon was
Handen in mijn haar