Nood
Nood
een land in nood
door oorlog weggevreten
vele gezinnen dood
einde niet geweten
de macht is donker en licht op
schijnsel boven daken
die klaarheid kost menigeen de kop
ook hen die de streek bewaken
het wenen werkt als de morgenklok
doden kunnen niet geteld
mensen dragen meer en meer wrok
zweren terug te slaan met evenveel geweld
morgen weent men in een andere taal
een echo van bruut geweld
kinderen zijn er haast niet meer
ela
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Zaterdag, september 06, 2014 10:34 |
| Het bezorgt me kippenvel Ela en wrok in mijn ziel om het brute geweld wat er wordt gepleegt met met mensen. Mijn hart schreit in mijn eigen taal. Goed weekend wens ik je . Anneke |
|
| Fairouz: | Zaterdag, september 06, 2014 09:55 |
| dit kun je met recht de verloren generatie kinderen noemen Ela. degene die er nog zijn ? ik noem ze de vergeten kinderen. Tranen in een vreemde taal Ela met dezelfde betekenis. hier maar jammeren bij elke klapscheet , want we hebben geen idee hoe het is voor die mensen, die kinderen ( excuus voor mijn taal gebruik ) Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ela |  
|
|
| Gecontroleerd door: ela | ||
| Gepubliceerd op: 06 september 2014 | ||
| Thema's: | ||