De ogen van de ziel
Terwijl de ogen van een narcis aan de waterkant,
gevangen lijken te zijn,
in een vergankelijke en zelfgerichte wereld.
Zijn de ogen van de ziel vrij,
en toch wenden ze zich,
net als zonnebloemen,
altijd tot de eeuwige en voorzienige bron,
van licht en warmte.
gevangen lijken te zijn,
in een vergankelijke en zelfgerichte wereld.
Zijn de ogen van de ziel vrij,
en toch wenden ze zich,
net als zonnebloemen,
altijd tot de eeuwige en voorzienige bron,
van licht en warmte.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Maandag, september 08, 2014 18:13 |
| Dit mooie werk is prachtig het draagt haar voldoening in zich van licht en warmte. Fijne avond wens ik je . Anneke |
|
| Plaatjespraatjes: | Maandag, september 08, 2014 18:09 |
| Mooi! | |
| Hendrik-S: | Maandag, september 08, 2014 17:19 |
| Want daar waar licht en warmte is daar worden ogen heen getrokken. Fraai Lothori. |
|
| wijnand.: | Maandag, september 08, 2014 13:50 |
| innerlijke ogen zien veel meer mooi |
|
| Fairouz: | Maandag, september 08, 2014 10:33 |
| ah, deze is ook mooi !! succes, Fairouz | |
| liesjequilt: | Maandag, september 08, 2014 10:24 |
| hopelijk zijn we allemaal een beetje zonnebloemen gr. Liesbeth |
|
| DrieGeetjes: | Maandag, september 08, 2014 10:02 |
| Zo! | |
| windwhisper: | Maandag, september 08, 2014 10:00 |
| mooi hoor succes warme groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lothori | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 08 september 2014 | ||
| Thema's: | ||