het licht werd gedimd. sluipend op het dundoek, donkerden kiezelstenen schaduwen, terwijl het gekras van aankomende kraaien de horizon bevlekten en de duisternis omhulden. ... klam, nam ik de pen ter hand, en de verstilling verontrustte - ja, maakte bang ik verspreidde kaarsjes door de rommel gesmukte kamer en ging weer zitten in stilte met zorg, stuurde de pen de inkt, die het wit omkeerde. een spiegel bevlekte schaduwrijke vlammetjes, kronkelend en dansend, de vorm van mijn arm. intussen kroop de inkt in de vezels van het onbeschreven papier waar nog niets, geen letter stond. de stilte bedekte mijn geluid, en mijn nacht begon… wankele gedachten leegden ideeën met zuchtende klank: ‘ik weet niet! ik weet niet!’ en kleurloos verfden de uren van mijn rusteloos onverstand, de seconden van het slijtend zand. zwerfkeien vergruisden, druppels wachtten tot gruis rollend in mijn oceaan. … zo zacht te vechten, keihard… mijn stilte piepte en ik schreeuwde met geheel mijn hart… bewerking van het fantastische gedicht 'Gedonkerde dagen' van de dichter 7ennis. Bedankt voor het bewerken en het genot van het lezen, 7ennis!