Gebondenheid
De tijd valt uiteen als brokkelkaas
het heden is nog hier en geurt
naar hooi en en gras, jij ademt
ver weg en zo dichtbij, dat ik...
Ik raak je niet aan en heb genoeg
aan kijken hoe jij ademhaalt
zo langzaam en diep, dat ik
mij zorgen maak en jij...
neemt weer een diepe teug lucht
wordt wakker, zegt dat jij vleugels mist
ik zwaai met ze in mijn hand
jouw glimlach raakt mijn mond
het heden is nog hier en geurt
naar hooi en en gras, jij ademt
ver weg en zo dichtbij, dat ik...
Ik raak je niet aan en heb genoeg
aan kijken hoe jij ademhaalt
zo langzaam en diep, dat ik
mij zorgen maak en jij...
neemt weer een diepe teug lucht
wordt wakker, zegt dat jij vleugels mist
ik zwaai met ze in mijn hand
jouw glimlach raakt mijn mond
Reacties op dit gedicht
| mima: | Zaterdag, september 13, 2014 15:36 |
| Wauwie Stan! Heeeel mooi | |
| witteroos: | Zaterdag, september 13, 2014 00:13 |
| Schitterend. |
|
| DrieGeetjes: | Vrijdag, september 12, 2014 13:31 |
| Van het begin tot het eind genoten van dit gedicht. Alles zit er in. Ja, een goed gedicht weer, Stanislaus. Ben weer benieuwd op de volgende. :) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2014 | ||
| Thema's: | ||