koffie
koffie
hoe de schaduwgrens de paardenkop afsneed
witte bloemen verwelkten boven veraste metropolen
de tijd heupwiegend achter de verticale horizon verdween
een laatste bazuinstoot het mondiale leven lamlegde
moeder niet meer aan haar kinders dacht
slechts haar eigen vege lijf wilde redden
de pendule op het fake-schouwtje drie slagen galmde
het nieuwe uur badend in het zonloos licht
een tijd om nooit te vergeten
er koffie werd geschonken en vrouwlief zei
dat er nog een venijnig koud windje stond
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, september 15, 2014 16:41 |
| ja mooi vast een winnaar |
|
| kimmytje: | Maandag, september 15, 2014 14:11 |
| Uniek, apart en graag gelezen Liefs Kimmy |
|
| windwhisper: | Maandag, september 15, 2014 13:45 |
| oei een huivering succes warme groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2014 | ||
| Thema's: | ||