In een sprakeloos troosten
in een sprakeloos troosten
wij lopen in een zon
die zonder woorden schijnt
voelbaar is de diepe pijn
in de koude vingers van je hand
lijken te verdwalen
in de openheid van strand
waar golven onze sporen halen
in het verbreken van de band
wij zijn gaan zitten op het zand
in een sprakeloos troosten
scheren meeuwen sierlijk over
schreeuwend naar het land
zacht brengt de wind
in zilte vlagen zee
die in eeuwigdurende mantra’s
rollend sissen kom maar mee
wij zijn gegaan
hebben het verdriet begraven
van de last die onze schouders
niet meer konden dragen
wil melker
01/10/2014
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Woensdag, oktober 01, 2014 23:36 |
| Zelfs zonder streven keert alles weer in leven. Het Licht in ieders leven zien, ongeacht hoe groot of klein, zal toch iedereen toch bevallen? Verknallen we de innerlijke pijn misschien? | |
| september: | Woensdag, oktober 01, 2014 19:50 |
| Een gedicht dat raakt heel mooi omschreven en droef. Liefs |
|
| waterval: | Woensdag, oktober 01, 2014 14:26 |
| eeuwigdurende mantra's.... een mooie weergave!... ~~~waterval~~~ |
|
| windwhisper: | Woensdag, oktober 01, 2014 10:52 |
| zo ontroerend, zo mooi, zo puur warme groet Cobie goede morgen |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 01, 2014 09:30 |
| Klinkt zo heftig Wil en ook droef het begraven van een te zwaar verdriet. Met diep respect gelezen. Zonnige groet en mooie dag Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 01 oktober 2014 | ||
| Thema's: | ||