Een vaal gezichtje dat zich koesterd in de
warme ochtendzon,een verlegen gelaat dat
nooit in haar leven iets won. De wind die
langs haar wangen woei,de zachte
regen die op haar lippen neer vloei. Wat
was dat wat haar zo sterk maakte? Hoe
in godsnaam kon het dat dit alles haar
raakte? Ineens was ze volwassen,en niets
zou haar nog kinderlijk verrassen. Ze valt
in de armen van een sterke jonge man,de
enige die zo van haar houden kan. De
wonden van vroeger zullen langzaam
helen,maar het kan haar niet meer zoveel
schelen. Tot die tijd houdt haar prins de
wacht,en maakt haar het hof,dag en
nacht. Ze zullen lang en gelukkig leven,en
er is werkelijk maar 1 ding dat hij haar
niet kan geven. Dat ding zal ze nooit meer
hebben,zelfs niet met heel veel geduld,en
dat is dat ene ding genaamd "onschuld".
Dat is haar in twee minuten ontnomen,en
dat zal er ook nooit meer van komen...