Onuitgesproken gedachten 2


Dat een blinde paniek me overviel
Toen ik je aanspoorde om te leven
En steeds opnieuw ‘papa’ riep
Terwijl ik tegen, tafel, kasten en muren aanliep
En mama je stevig vasthield
 
Hoe kan ik uitleggen dat ik met twee telefoons
Tegelijk naar zowel mijn zus als de dokter belde
En ik intussen de emmer bij je vast hield
Terwijl ik smeekte bij ons te blijven
Om ons niet te verlaten
 
Het gevoel omschrijven
Toen de dokter zijn hoofd bedroefd schudde
En ik ontstak in oncontroleerbare woede
‘Help hem erdoor!’ huilend schreeuwde
En neerknielde bij jou
 
Hoe kan ik het beeld vergeten
Toen je arm een vreemde bocht maakte
In het ultiem gevecht
En je verslagen, moegestreden
Je laatste adem uitblies