deze traan gaat op reis
waar zij heen gaat
weet alleen de wolk
die onvervuld naar verder
geluk aan de einder trekt

vervuld naar eenmaal
gaat zij andermaal op weg
om de wind te weten
die haar zoekt te vinden
en daar de onrust blaast

als eenling in de regen
laat zij klaar gereisd
zich vallen in de wereld
van dromen en hervindt
het vreemde vereend

daar weet zij nu dat
eens de bron verlaten
dat niet haar éne traan
haar wolk drijft
maar wel haar zeeën vult