Ik was pas vijf
voor het eerst aan mijn lijf,
Handen, te groot voor mij
Qua leeftijd, maar 2 jaar erbij

Toen werd ik zeven,
'k begon meer te beven,
Oraal was wat ze vroegen
meer balast die we droegen.

Ik kreeg meer angst,
ze zagen me als vangst.
Ze zagen me als een lekker dier,
Enkel goed voor plezier.

Ondertussen deed m'n vader ook wat
Het lag veel te hoog, onze lat
Maar was het niet perfect
Waren we defect.

Zo kon hij ons slagen
wij moesten hem niet uitdagen
het was onze schuld
zo heeft hij er zich altijd uit geluld.

Ik kwam in het 5de leerjaar
Negen was ik dus maar
Ik wilde toen al dood
Ik kwam voor t eerst in nood.

Ik deed mezelf pijn,
buiten bewustzijn
Ik trok mijn haren eruit,
vlogen ze dáár weer op uit.

In m'n hoofd ging ik er aan
Ze vroegen dan ook anaal en vaginaal.
Zo ging het door, telkens weer,
Wat deed het toch zo'n zeer.

'K vind dat ik mijn zus verried,
want ik hielp haar niet
Broers deden vrolijk door,
vonden ze het dan niet ook goor?

Ze begonnen spelletjes te vragen,
ik kon het niet meer dragen,
Ik was toen elf,
Voor het eerst vertelde ik het zelf

Maar ze hadden me niet geloofd,
ik wou dat het had verdoofd.
Het heeft het alleen erger gemaakt,
ik was nog nooit zo diep geraakt.

M'n vader begon me te bedreigen
hij zou me wel te pakken krijgen,
hij zou me wel verkrachten,
Zo vaak dat ik nooit meer zou lachten.

Op mijn twaalf is het gestopt,
al mijn emoties opgekropt
Het leven voor mij was een hel
Ik zat diep in de knel.

13, ik begon te snijden,
Mensen te mijden
Vertrouwen weg,
Al die veranderingen, niets van uitleg

Op m'n veertien
heb ik m'n eerste psychiatrie gezien.
Mijn zus geloofde ze wel,
Weer een nieuwe kwel.

4 jaar later, nog steeds in instelling,
Een heuse kwelling
M'n mama houdt niet meer van mij,
Daarom duwt ze mij opzij

Daarom mag m'n zus veel meer
'T was niet de eerste keer
Ik heb het vaker gezien.
Ben nu achttien

Vecht nog steeds om door te gaan
Het leven is een waan
Is hier nog wel iets goed?
Het gaat niet, ik heb geen overmoed...