(mijn eerste gedicht ooit geschreven, datum ben ik vergeten)


Ik sta nu werkelijk compleet stil, het geven is op
niks wat mij nog ergens een richting in kan sturen waar wel wat is.

Ik sta er ook niet van stelt van dat het is gestopt,
alles is weg, alles wat ik heb gehad is nooit iets geweest.

Wat een ontzettend groot verlies,
van iets wat mij steeds opnieuw hoop gaf
om de nieuwe blokjes op de toren te laten groeien,
met als eindresultaat van niks.

Wat een levens kunstwerk is dit geworden als grootste flop.
Had ik de uitgezochte plek maar eerlijker naar mijn schaduw ontpopt.

Er is niemand die ooit iets ervan heeft gemist,
als een aansteker zonder vuur steentje,
het kleinste stukje essentie te hebben vermist,
het zich nooit heeft kunnen laten stralen als de warmte van het licht,
een waakvlam voor het donker in mijn volstrekt onbekende kist.

Hallo, waar ben je?
Hallo... hallo.. toe nou..
Ik zie je niet in het donker..
Durf je niet? Ok, ik snap het..

Het is nu tijd voor licht!