Zonder...
Ik moest roeien zonder roeispanen,
rijden zonder stuur,
fietsen zonder pedalen
en vliegen zonder vleugels.
Tot ik de roeispanen,
het stuur
de pedalen
en de vleugels
in jou vond.
Jij, die altijd klaarstond.
Maar jij liet me vallen als een steen,
ik was weer heel alleen.
Zonder roeispanen,
zonder stuur,
zonder pedalen,
zonder vleugels...
Reacties op dit gedicht
| @Kakien@: | Zondag, juni 01, 2003 12:24 |
| Geef die moed niet op! Der zijn nog heel veel mense die om u geve... Schenk misschien ook es aandacht aan hen:)(geweldig gedicht heel mooi verwoord!!) |
|
| Voske: | Dinsdag, mei 21, 2002 21:34 |
| Zoek misschien eens gewoon een schouder en een paar stevige armen die je altijd overeind houden Greetje. Groetjes,Voske |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kellyke | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||