weglopen
een verliefde lach
verwelkomd door je warmte
je stem klinkt als muziek
eindelijk terug samen
samen lachen
samen genieten
samen liggend op dat gras
luisterend naar dat vogelengezang
maar zoals de duisternis het licht verbant
verdwijnt het laatste restje hoop op eeuwigheid
geen tijd om afscheid te nemen
er is niets dan stilte nu
we waren samen voor eventjes
dan weer dat ene moment
handen strelen elkaar voor een laatste keer
de blik in je ogen wordt mij ontnomen
waarom kan ik niet stoppen met wenen
laten we weglopen
alles achter ons laten
eindelijk die regels breken
maar ... wie ben ik om dit te zeggen
verwelkomd door je warmte
je stem klinkt als muziek
eindelijk terug samen
samen lachen
samen genieten
samen liggend op dat gras
luisterend naar dat vogelengezang
maar zoals de duisternis het licht verbant
verdwijnt het laatste restje hoop op eeuwigheid
geen tijd om afscheid te nemen
er is niets dan stilte nu
we waren samen voor eventjes
dan weer dat ene moment
handen strelen elkaar voor een laatste keer
de blik in je ogen wordt mij ontnomen
waarom kan ik niet stoppen met wenen
laten we weglopen
alles achter ons laten
eindelijk die regels breken
maar ... wie ben ik om dit te zeggen
Reacties op dit gedicht
| wiet angel: | Dinsdag, mei 21, 2002 19:50 |
| zucht je neemt me de woorden uit de mond. zoals kik da gezegd had zou zaleg zijn: in de natuur, re riekt de bloeme, weide(waarin we kunne ligge ;-)), bosse(waar we ook in kunn ligge :-) ), ... zover da ge kunt kijke, de vogelkes die ongestoort fluite. gen drukte, nix van deze klote wereld, we kenne hem wel (dieje klote wereld waar da we nu in leve) ma dan daar leve en zien hoe goe da we't hebbe. wij 2, niemand anders die komt zegge wa we moete doen en wa we ni moge doen. wij 2 alti |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mapie | 
|
|
| Gecontroleerd door: caroline | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||