Zomaar, alleen
Als de eenzaamheid
zich voor mij uitrolt
en de nacht mijn slapen
fluisterend verstoord.
Dan lijken mijn gedachten
de weg niet meer te weten
ik hoor de tijd en weet al lang
dat ik niet meer schuilen kan.
Verstand breng mij tot rust
en ziel laat mij met rust
ik proef het zouten
van mijn tranen
en verdwijn in de nacht.
Zomaar, alleen.
Over dit gedicht
| Auteur: mienke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 oktober 2014 | ||
| Thema's: | ||