Verloren onderweg
stille letters vormen de lijnen
van een verleden dat nooit verteerd werd
van een wereld die eens open was gegaan
als een roos in de bloei en plots
verschroeid werd door een inslaande bom
van een verhaal dat zich herhaalt
alsof een bloem zich herpakt
niets vertellen de luttele woorden
over zij die elkaar ergens onderweg kwijt raakten
de ene op de eenzame vlucht voor het verdriet en
de onmenselijke lijdensweg
de andere op het verlaten pad van de overgave
aan het korte leven, opgegaan in de getelde dagen
wat ze niet wisten was dat verdriet, angst en
geborgenheid die aan elkaar voorbij gaan
voor altijd tussen hen zouden staan
Reacties op dit gedicht
| fets: | Dinsdag, oktober 21, 2014 16:37 |
| Des te meer moeten wij ons eigen geluk koesteren! | |
| waterval: | Dinsdag, oktober 21, 2014 16:30 |
| héél mooi neergezet,..rakend schrijven... ~~~waterval~~~ |
|
| teun hoek: | Dinsdag, oktober 21, 2014 14:10 |
| soms onverstaanbaar wat mensen overkomt in het leven. Dat Hij troostend kracht biedt toch de bloem weer te doen bloeien. h. gr. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zeemeermin | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 oktober 2014 | ||
| Thema's: | ||