Ze was vijf jaar toen ze met haar ouders naar de dokter is geweest
die stelde vast dat ze een ziekte had, ADHD
voor haar was elke dag een hel, nooit meer feest
ze ging zo graag naar het strand, maar nu kon ze niet meer mee
We zijn tien jaar verder, ze heeft heel wat doorstaan
in school was ze druk, zat nooit eens stil
haar klasgenootjes pesten haar
ze wou weg, dat is wat ze jaren heeft gewild
Maar haar ouders gaven haar de schuld
dat ze zo geworden was
ze hadden al jaren met haar geen geduld
ze wilde haar niet weghalen uit die stomme klas
Ze geloofden niets van wat ze zei
ze kon niets doen aan haar problemen
haar ouders zeiden steeds: “begin morgen opnieuw, met een nieuwe lei”
maar ze begon steeds opnieuw te wenen
Ze is nu vijftien jaar, ze probeert met haar ziekte te leven
maar gemakkelijk is het zeker niet
niemand wilt haar een beter bestaan geven
alleen dit leven … deed haar veel verdriet
(Fictief, maar gebaseerd op waargebeurde feiten met mijn ouders die mij nooit geloven ...)
