Al jaren van het leven voorbij,
jaren met veel onrust in mij.
Niet luisterend naar het gevoel diep van binnen,
niet wetend wat je daarmee moet beginnen.
Uiteindelijk zo je eigen persoon de kans ontnomen,
om tot volle bloei te komen.
Dan komt daar het moment,
dat je wel het gevoel aan het toelaten bent.
Maar echt emoties durven ondergaan,
dat schuif je ver bij je vandaan.
Liefst ze snel ergens parkeren,
zodat ze je bijna niet kunnen bezeren.
Maar om dichtbij jezelf te komen,
zullen nieuwe stappen moeten worden ondernomen.
Bang jezelf te mogen zijn,
het diepst verborgene loslaten doet nu al pijn.
Toch het ooit de ruimte moeten geven,
om verder te kunnen gaan met je leven.
Maar wanneer dit moment gaat komen,
ik kan er nu alleen nog maar van dromen...