Verdriet.
Verdriet,
iets wat je niet altijd ziet.
Vaak zit het vanbinnen opgeborgen,
al die zorgen.
Veilig opgesloten,
en als iemand ze probeert te bevrijden.
snauw je:"Blijf ervan af met je poten!"
Want je wil niet nog eens lijden.
Niet nog eens dat verdriet loslaten,
je wil er niet over praten.
En als je het dan toch wilt zeggen,
dan weet je niet hoe je het moet uitleggen.
Of ze hebben geen tijd om te luisteren,
dus moet je jezelf weer eens toefluisteren:
"Zeg het maar een andere keer."
Maar telkens weer doet het zeer.
Om je verhaal weer weg te stoppen,
en je verdriet weer op te kroppen.
iets wat je niet altijd ziet.
Vaak zit het vanbinnen opgeborgen,
al die zorgen.
Veilig opgesloten,
en als iemand ze probeert te bevrijden.
snauw je:"Blijf ervan af met je poten!"
Want je wil niet nog eens lijden.
Niet nog eens dat verdriet loslaten,
je wil er niet over praten.
En als je het dan toch wilt zeggen,
dan weet je niet hoe je het moet uitleggen.
Of ze hebben geen tijd om te luisteren,
dus moet je jezelf weer eens toefluisteren:
"Zeg het maar een andere keer."
Maar telkens weer doet het zeer.
Om je verhaal weer weg te stoppen,
en je verdriet weer op te kroppen.
Reacties op dit gedicht
| Voske: | Dinsdag, mei 21, 2002 21:37 |
| Opkroppen is verkeerd maar ik begrijp die neiging,heb er zelf ook last van. Voske.. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: kellyke | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||