TG) liefde als muntkruid

liefde als muntkruid

Geloven: uit de aarde schiet nog een arm op, getwijnd uit stiltes,
een schouder, verzengd door de gloed van gedoofde lichten,
een gezicht, geblind door de zwarte hoofddoek van de blik,
een grote vleugel van lood en een ander van loof,
een uitgeput lichaam in wateromspoelde rust.

Zien hoe hij drijft door het gras met gespreide vleugels,
op een ladder van maretak klimt naar een glazen huis,
waarin met reuzeschreden een zeeplant ronddwaalt.

Geloven dat nu het moment is om me in tranen aan te spreken,
er barrevoets heen te gaan, opdat hij je zou zeggen wat ons gegeven is
de rouw gedronken uit een glas of de rouw gedronken uit een hand -
en de dolle plant slaapt in bij het horen van je antwoord.

Botsend in het donker rinkelen de vensters van het huis
en vertellen elkaar wat ze weten, maar zonder te achterhalen :

houden we van elkaar of niet.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

september:	Dinsdag, oktober 28, 2014 15:45
Magisch mooi geschreven en om in te dwalen als de sfeer bij het herlezen ervan. Succes gewenst

Quicksilver:	Dinsdag, oktober 28, 2014 09:46
een mooike, graag gelezen. succes

Artifex:	Maandag, oktober 27, 2014 22:36
Boeiend... Succes gewenst!

kimmytje:	Maandag, oktober 27, 2014 21:56
Prachtig! Het herlezen waard Liefs Kimmy

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 27 oktober 2014
Thema's: [Fictie] [Liefde] [Geloof]