Oude_Vader
toen heb jij mijn droefheid niet gespaard
met jouw sterke handen heb jij mijn hoofd hoger gelegd
jouw aangezicht was voor mij een welgekome warmte
een vergetelheid die ik anders nooit kon vinden
en het uitgesproken verhaal als gevlochten kransen
die altijd zullen zijn in mijn herinneringen
het beeldverhaal over mijn zieke hoofd
daar waar jij als mijn tegenbeeld ging slapen
jouw droompaleis bij paardenlijven
paardenknechten met ruwe huid
en zachte handen voor paardensnuit
jouw ridders die zon en alle wolken trotseerden
paarden mennende met ploegenscheren
het waren de harden en jij sliep kort bij hun zachte lijven
zacht hooi met jouw hoofd omhoog
en slapen op zachte paarde adem
daar was jouw paleis dat ik nooit kon vinden
en beeldverhaal over sterke boerenkerels
dat heb jij toen in mijn hoofd gegeven
waar voor warmte en genegenheid geteld
die kransen heb ik bij jouw neergelegd
Reacties op dit gedicht
| Brenda: | Woensdag, oktober 29, 2014 21:10 |
| prachtig integer beeld. | |
| hs: | Woensdag, oktober 29, 2014 17:26 |
| heel erg mooi | |
| windwhisper: | Woensdag, oktober 29, 2014 11:40 |
| stil wordend gelezen warme groet Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Connection | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 29 oktober 2014 | ||
| Thema's: | ||