In het donker van de nacht
Staat een meisje zo alleen
Ze kijkt om zich heen
Er is nu geen weg meer terug
Dit is beter zo, houdt ze zich vol

Ze kan misschien nog wel vechten
Maar de vraag is waarvoor
Gaat die machteloosheid ooit nog weg?

Haar geest voelt allang dood
Maar haar lichaam is nog springlevend
Ze snapt niet hoe
Dit is niet meer haar lichaam
Niet meer haar lijf

Met het mes kerft ze erin
Even voelt ze zich beter
Maar daarna is het gevoel weg

Ze weet dat ze het moet doen
Overal lijken de tekenen het te zeggen
Haar vriend heeft haar ook opgegeven
En de rest zal dat ook snel doen
Zodat zij de stap kan maken

Los van de ketens om haar lichaam
Zodat ze haar vleugels kan uitslaan
Naar ergens waar ze wel kan bestaan