Ik zal niet meer eten
de spiegel doet me wenen
iedereen moet het maar weten
ze moeten me geen boterhammen meer lenen

In school zal ik aan tafel zitten
gewoon met een flesje water
mensen moeten maar op mij vitten
eten is voor veel jaren later

Eerst vermageren, dat moet ik doen
naar mijn lichaam luisteren
de stem volgen
die in mijn geest is aan het fluisteren

Ik ben te dik
dat zegt mijn lichaam al lang
vermageren heeft mij een kik
eten, dat maakt mij bang

Ik eet al dagen niet meer
mijn ouders zeggen dat ik in therapie moet gaan
maar dat doe ik niet nog een keer
Ik zal eindelijk met beide voeten op de grond staan

(1 toelichting: 9,5 jaar geleden ben ik begonnen met gedichten te schrijven. Toen nog niet zo'n goede: maar ik schreef vooral mijn gevoelens van mij af.
Sinds vorig jaar schrijf ik fictief. Mijn gedichten zitten in mappen van 200 gedichten en ik heb nu op een blad 25 thema's opgeschreven: o.a. anorexia, automutilatie, depressie, dood,...
Nu schrijf ik van die thema's gedichten, maar van een fictief iemand, want bv. anorexia heb ik nooit gehad ... )