Dwalend in het duister…
Dwalend in het duister…
Rusteloos dwaal ik in het duister.
Op zoek naar een glimp van licht.
Rusteloos maakt het mij om machteloos te zijn.
Niet weten wat jou kan helpen.
Rusteloos voel ik de pijn.
Die jij door maakt.
Overheerst van boosheid en verdriet.
Omdat je geen vooruitgang ziet.
Rusteloos dwaal ik in het duister.
Op zoek naar een glimp van licht.
Rusteloos maakt het mij om machteloos te zijn.
Niet weten wat jou kan helpen.
Rusteloos voel ik de pijn.
Die jij door maakt.
Overheerst van boosheid en verdriet.
Omdat je geen vooruitgang ziet.
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Woensdag, november 19, 2014 00:02 |
| onmacht, ja , daar wordt je boos van.... ~~~waterval~~~ |
|
| Hans Winter: | Dinsdag, november 18, 2014 21:07 |
| maar eigenlijk is 't helemaal alleen worden de pijnlijkste zorg, waar je toch in binnen weet te treden. groetje, hans |
|
| kimmytje: | Dinsdag, november 18, 2014 17:46 |
| Heel mooi, Sterkte Liefs Kimmy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 november 2014 | ||
| Thema's: | ||