Gedreven rivier, onstuimige zee
Gedreven rivier
Oneindige stroom
Het water ontwaakt
Uit een rustige droom
Ik wil met haar meegaan
Om te zien wat zij doet
Ik kan niet blijven stilstaan
Haar roep schreeuwt door mijn bloed
Onstuimige zee
Machtig en sterk
Haar golven toornen
De branding doet zijn werk
Ik wil het aanschouwen
Om te voelen hoe het voelt
Ik kan mijzelf vertrouwen
Bij eb en bij vloed
Reacties op dit gedicht
| Stroejaro: | Woensdag, november 19, 2014 18:48 |
| Dank je, wat fijn... | |
| waterval: | Woensdag, november 19, 2014 17:15 |
| 't was al mooi, en nu nog mooier,...men "voelt" véél beter het ontzag dat men heeft voor de machtige zee.... ~~~waterval~~~ |
|
| Stroejaro: | Woensdag, november 19, 2014 16:11 |
| Bedankt voor jullie positieve woorden. Ik heb 'klotsen' vervangen... Het komt nu beter tot zijn recht. |
|
| fets: | Woensdag, november 19, 2014 15:40 |
| De zee... vriend en vijand! | |
| waterval: | Woensdag, november 19, 2014 15:06 |
| Mooi gedicht, ook de zee heb je mooi beschreven in zijn kracht. "Klotsen" is niet mijn favoriet woord, maar het is jouw gedicht.. ~~~waterval~~~ |
|
| Stroejaro: | Woensdag, november 19, 2014 12:55 |
| Dank je, fijn! | |
| kimmytje: | Woensdag, november 19, 2014 12:15 |
| Prachtig! Heel mooi en onstuimig om lezen, het neemt me mee op woelige baren :) Liefs Kimmy |
|
| Stroejaro: | Woensdag, november 19, 2014 09:52 |
| Bedankt! | |
| teun hoek: | Woensdag, november 19, 2014 09:25 |
| een levenslied, geënt op de kust. Mooi. h. gr. th | |
