oogluikend
oogluikend
Met nietsziende blikken
staart hij de wereld in
zijn dag kent geen einde
laat staan een begin
onzichtbaar als een schaduw
dwaalt hij door de gangen
van zijn eigen bestaan
geen doelen of idealen
en zo is het in zijn leven
stilmakend verdergegaan
hij gilt en schreeuwt
van ongrijpbaar verdriet
van een stil verlangen
door eenzaamheid gevangen
Lia
x
Met nietsziende blikken
staart hij de wereld in
zijn dag kent geen einde
laat staan een begin
onzichtbaar als een schaduw
dwaalt hij door de gangen
van zijn eigen bestaan
geen doelen of idealen
en zo is het in zijn leven
stilmakend verdergegaan
hij gilt en schreeuwt
van ongrijpbaar verdriet
van een stil verlangen
door eenzaamheid gevangen
Lia
x
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Vrijdag, november 21, 2014 20:43 |
| droef schrijven, dit... maar wel mooi... ~~~waterval~~~ |
|
| teun hoek: | Vrijdag, november 21, 2014 19:19 |
| de trieste gang van bijna niet meer weten, zonder hoop de weg gaan. Net een vriend opgenomen in verpleeghuis, op zoek naar zichzelf. Triest. h. gr. th |
|
| Anneke Bakker: | Vrijdag, november 21, 2014 18:34 |
| Een droefmooi gedicht dat raakt Lia,zie het in het verpleeghuis overal om me heen. Mooie avond en warme groet Anneke |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, november 21, 2014 13:56 |
| heel mooi | |
| kimmytje: | Vrijdag, november 21, 2014 13:13 |
| Mooi hoor Lia, Hemel dit heb je schitterend neergezet Liefs Kimmy |
|
| Markemans: | Vrijdag, november 21, 2014 10:59 |
| heel mooi en prettig om te lezen.. En ja altijd weer die verrekte eenzaamheid.. Vervelend maar wel een inspiratiebron voor de mooiste gedichten |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lia van der Fluit | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2014 | ||
| Thema's: | ||