Heel even dacht ik weer aan 6 jaar geleden ....
De dag dat je wegglipte uit het leven !
Waarom mis ik je nog steeds, je was zo'n lieve bezorgde neef!
En ik toch mijn leven leef.
Ik heb het geaccepteerd hoor dat je uit het midden bent ...
Maar ik heb nooit gezegd dat zoiets went.
Je was een neef uit duizenden zoals je was is er geen 1.
Een ieder is uniek, weet je wel dat ik dit meen?
De jaren zijn voorbij gegaan en ik dacht toch weer even aan jou.
Maar zie mij nu eens ; een gelukkige moeder en lieve vrouw!
Erik, ik denk dat je trots op me zal zijn geweest als je me zou zien!
Ik hoor je het zeggen dat ik dit verdien!
Dikke kus,
Marianne