Uitgeschonken
Uitgeschonken
Ik loop door de rivier van tijd
steeds te lang maar toch heel kort
hier liggen vergane emoties opgeschort
die de klok reeds lang overschrijdt
Voor de poort staat een wachter
behoedzaam speurend zijn de ogen
naar waar dromen zijn vervlogen
Diens stemvibratie is des te zachter
Ik spring over de omgevallen boomstronken
sla de zwiepende takken uit mijn gelaat
om te kijken welke weg er voor me openstaat
voordat ik mijn leven heb uitgeschonken
Reacties op dit gedicht
| waterval: | Dinsdag, december 02, 2014 01:59 |
| héél bijzonder gedicht... een hoop obstakels eer het allemaal duidelijk wordt , maar hopelijk kan je nog lang schenken..... ~~~waterval~~~ |
|
| Dwaallicht66: | Maandag, december 01, 2014 22:07 |
| Mystiek is het zeker, treffend omschreven in dit mooie gedicht van jou. Liefs D. |
|
| Stroejaro: | Maandag, december 01, 2014 20:25 |
| Mooi geschreven en graag gelezen! | |
| teun hoek: | Maandag, december 01, 2014 19:58 |
| snoeien helpt en geeft ruim baan. Dat deze komende maand je uittilt boven alle zorgen en een vierende maand zal zijn. h gr. teun |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, december 01, 2014 19:57 |
| heel graag gelezen | |
| GuusV: | Maandag, december 01, 2014 19:56 |
| Erg mooi!! |
|
