Hier ben ...
Hier ben ik dan. Voor de laatste keer. Blijf
kalm. Schrijf nooit meer. Raak nooit meer aan je
zwijgen gewend. De vis houdt niet langer
op.Te oud voor de weegschaal. Een leven
in gemis. Een heel jaar vol hield ik te blijven.
De weg die ik volg is hol. De bermen hoog. Kom
er niet overheen. Toch heeft iemand of iets
geroepen. Zal gaan. Min zo nodig zo nog in
het zog van de tijd. Ken met mij alle kleuren
van hemel en hel. Bloesems van toen, verschrompeld,
verdroogd. Maar de aarde, de lucht, het vuur en het
water. Alles. Gebleven zoals het was. Zo
zal het altijd zijn. Toch heeft iemand of iets geroepen. Onhoorbaar. Zo zacht. Voor later.
kalm. Schrijf nooit meer. Raak nooit meer aan je
zwijgen gewend. De vis houdt niet langer
op.Te oud voor de weegschaal. Een leven
in gemis. Een heel jaar vol hield ik te blijven.
De weg die ik volg is hol. De bermen hoog. Kom
er niet overheen. Toch heeft iemand of iets
geroepen. Zal gaan. Min zo nodig zo nog in
het zog van de tijd. Ken met mij alle kleuren
van hemel en hel. Bloesems van toen, verschrompeld,
verdroogd. Maar de aarde, de lucht, het vuur en het
water. Alles. Gebleven zoals het was. Zo
zal het altijd zijn. Toch heeft iemand of iets geroepen. Onhoorbaar. Zo zacht. Voor later.
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Woensdag, mei 22, 2002 10:37 |
| Eigen stijl, jaja! | |
| free: | Woensdag, mei 22, 2002 09:08 |
| wauw..! k hoop niet voor de laatste keer graag gelezen theo.... had er iemand geroepen?mooi zo liefs free ~(O)~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Theo H. A. Slachmuylders | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 22 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||