ken de kou van steen
hun letters woorden zinnen
bouwen stilte om me heen
nog kan ik de tonen onderscheiden
van hen die de gesprekken leiden
diep van binnen ben ik moederziel alleen
er zijn geen muren om me heen
het open lijkt al tijden afgesloten
door zijn onbereikbaarheid
mijn ogen zien het ijlings
vluchten van de huidige realiteit
ik ken de kou van steen
mijn empathie verdween
in een wrijvingsloos contact
toch laten hand en huid hun cellen
los in het tasten naar wat leven heet
wil melker
11/12/2014
windwhisper: | Donderdag, december 11, 2014 19:57 |
ja even een huivering, wel heel mooi gebracht lieve groet Cobie Hopelijk alles goed gegaan |
|
september: | Donderdag, december 11, 2014 19:12 |
Wat mooi omschreven Wil. met gevoel geschreven en zo ook gelezen. Zou in gedachten de steen in mijn handen willen nemen voor warmte. Liefs | |
kimmytje: | Donderdag, december 11, 2014 16:31 |
Tjonge Wil, dit komt aan. Heb je bijzonder mooi verwoord en ben er tot tranen toe geroerd Liefs Kimmy |
|
wervelende regenboog: | Donderdag, december 11, 2014 14:27 |
indringend het gevoel van eenzaamheid beschreven veel liefs wr |
|
teun hoek: | Donderdag, december 11, 2014 14:23 |
die zoektocht naar leven doet de verkilde steen gloeien. h. gr. th |
|
Aquarel: | Donderdag, december 11, 2014 11:27 |
Herkenbaal Wil, ik stuur je een beetje menselijke warmte toe. Lieve groet, Aquarel |
|
Claudelaire: | Donderdag, december 11, 2014 08:46 |
Heerlijk om de schoonheid van dit gedicht te mogen proeven ! groetjes van Claude | |
Anneke Bakker: | Donderdag, december 11, 2014 08:41 |
Wellicht is polijsten nog een optie Wil om de steen te laten glanzen,het wordt warm ook de kou zal verdwijnen. Interessant gedicht om te lezen. Hartelijke groet Anneke |
|
Der Nis: | Donderdag, december 11, 2014 07:06 |
De cellen, de muren, de stenen, gesloten deuren, gevangenis Maar de meest koude is die niet zichtbaar is |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: wil melker | ||
Gepubliceerd op: 11 december 2014 | ||
Thema's: |