Je gevoel is verdoofd,
doorgaan is wat je jezelf steeds beloofd.
Telkens weer een zwaardere steen,
waar gaat het toch heen?
De brug die je wil bouwen verplaatst,
het wordt continue weg geblaast.
Je ziet je stenen verpulveren tot zand,
al dragend een nieuwe steen in je hand.
Weer opnieuw een basis bouwen,
maar waar is dat nog te vertrouwen?
Al zoekend waar de brug kan staan,
gaat het steeds verder bij me vandaan.
De stenen worden groter,
maar ik ga door op de automatische motor.
'Doorgaan, doorgaan, het einde komt in zicht!'
Dat is wat ik mezelf zeg omdat het me verlicht.
Al weet ik dat er geen begin of einde meer is,
want de brug bouwen gaat telkens weer mis.