nooit meer liefde-moe
en als het donker slechts
een diepe slaap van nachtmars is
en sterren niets meer
dan een vage schijn
blijf ik toch dromen
moedig als een blindgeboren kind
verhef 'k mijn aardgezicht
naar ‘t verre hemellicht
zelfs als de stilte beeft
wil ik het horen
eens liepen op het kiezelspoor
uren van jong zonnespel
nu zwijgt die tijd en toch,
toch wil 'k dit pad ten einde gaan
draagt elke steen en elke boom
een schaduw die mijn vreugde deelt
waar 'k ieder dier en elke mens benoem
hen tot mijn vrienden tel
tot elk hart, nooit meer liefde-moe
uiteindelijk niet meer slaapt
sunset 17-12-2014
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2014 | ||
| Thema's: | ||