De kade
Wanneer de liefde verdwenen is
maar schuilt in het kloppend hart
en weerspiegeld aan de waterkant.
Deinend water tegen de kade
watervogels dobberen in silhouet
omringd met sterretjes op het water.
Mijmerend op een zomeravond
met als decor een oranjegloed
en mijn muze als geestverwant.
Nergens anders is zij daar weer
op het toneel in het blauwe uur
als een oprecht mens in dit theater.
Geen pleziervaartuig aan de kade
om de gebroken stilte te accentueren
dat geen enkel jacht hier is gestrand.
Het sprookje uit een feelgood movie
geeft de essentie kleurrijk in beeld
van het einde dat inslaat als een krater.
maar schuilt in het kloppend hart
en weerspiegeld aan de waterkant.
Deinend water tegen de kade
watervogels dobberen in silhouet
omringd met sterretjes op het water.
Mijmerend op een zomeravond
met als decor een oranjegloed
en mijn muze als geestverwant.
Nergens anders is zij daar weer
op het toneel in het blauwe uur
als een oprecht mens in dit theater.
Geen pleziervaartuig aan de kade
om de gebroken stilte te accentueren
dat geen enkel jacht hier is gestrand.
Het sprookje uit een feelgood movie
geeft de essentie kleurrijk in beeld
van het einde dat inslaat als een krater.
Reacties op dit gedicht
| kimmytje: | Donderdag, december 25, 2014 02:15 |
| Heel mooi, Triest en droef, maar tegelijkertijd heem sereen. vreemde combinatie maar juist daarom hou ik van dit schrijven Liefs Kimmy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Alexander41 | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 24 december 2014 | ||
| Thema's: | ||