Vandaag werd ik weer even herinnerd aan een vriendin die zichzelf van het leven beroofde en haar naamloze graf|:

Ik kwam bij jouw naamloze graf,
alsof jouw leven geen naam meer mocht hebben.
Omdat de herinnering aan hoe jij het leven verliet,
te pijnlijk en beladen is.

Maar ik ik heb nog steeds een paar noten op mijn zang,
want ik herinner mij ook nog wat anders van jou.
Hoe close wij geweest zijn,
hoe je bij mij een zekere rust vond.

Hoe je eens bij me kwam,
totaal overstuur.
Omdat je je beklemd voelde,
alsof je geen kant meer uit kon.

Even kon je je overgeven,
even kwam je tot jezelf.
En ik hield de wacht,
zodat je even kon uitrusten bij mij thuis.
Want je werd zo moe van je verzet.
tegen alles wat je in de weg leek te zitten.

Ook kwam je toen bij mij om samen naar de internetradio te luisteren, en lag met je hoofd op mijn schoot.
Terwijl ik je haren streelde.
Je was zo op je gemak bij mij.
Ook voor mij was het een wonder,
om zo close te zijn met jou.

Als er dan nog steeds geen naam op jouw graf staat,
als de rest het allang niet meer wil weten.
Laat dan tenminste de herinnering aan die ene week,
dat wij samen zo close waren.
Een gedenkteken zijn,

aan waar jij recht op hebt.
Als een kind van god hier op aarde.
En verdomme dat je dat nooit vergeet,
jij die er zo tussen uitkneep!