Gedachten versplintert
Gedachten versplintert
Mijn hart uit de maat
Bloed raast door mijn lichaam
Misschien is het te laat
Wat eerst vaste grond was
Blijkt nu heel dun ijs
Zoekend naar houvast
Geheel van de wijs
Klamp me vast aan de rust
Die er eens ooit eens was
Hoe lang zal het nog duren
Dit gevoel heb ik pas
Maar de donkere wolken
Die komen nabij
Ik kan nu niet schuilen
Dit waait niet voorbij
De afgrond die lonkt me
Of is er nog hoop?
En zijn het enkel de twijfels
Waar ik nu mee loop
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Zaterdag, juli 04, 2015 12:19 |
| Wanneer je de ervaring hebt er weer doorheen te komen, lukt het beter om hoop te houden. Liefs, Aquarel |
|
| september: | Maandag, januari 05, 2015 00:12 |
| Mooi intens verwoord. Het kan ineens toeslaan maar hopelijk ook weer overwaaien. Liefs | |
| GuusV: | Zondag, januari 04, 2015 22:42 |
| He Mark er is altijd nog hoop zolang jij dat wilt ;) Mooi neergezet | |
| Clarice: | Zondag, januari 04, 2015 21:37 |
| Is waarschijnlijk paniek voor niets... Gts | |
| kimmytje: | Zondag, januari 04, 2015 19:36 |
| Angst en twijfel zijn de stemmen in ons hoofd die alle wankel veroorzaken. Geloof in jezelf en sta achter je visies, je kunt het Mark, dat weet ik Alles komt goed Liefs Kimmy |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Markemans | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 04 januari 2015 | ||
| Thema's: | ||