het word steeds erger,
leraren hebben mijn armen gezien,
nog meer gezeik,
en bovendien,
zo wil ik niet meer leven,
ik wil het niet meer doen,
ik bedenk me even,
was alles maar zo als toen,
vroeger had ik nergens last van,
dacht ik alleen maar aan lol,
nu zie ik de echte wereld,
en zit mijn hoofd meer dan vol,
waar kan ik nog heen,
school niet,
en thuis gooien ze mijn hart als een steen,
in een diepe koude put,
als je me dagelijks verrot scheld en slaat,
dan heeft het leven toch geen nut,
en dan ook nog door je vrienden genegeerd worden,
dat is gewoon kut,
ja dan ga je domme dingen doen,
en doe je soms raar,
maar je zou me moeten laten lachen, net zo als toen,
niet laten stikken, maar je doet maar,
nu begin ik steeds vaker te twijfelen,
of ik wel leven wil,
maar pas als het dichtbij komt,
dan sta je er pas bij stil.