Zijn vriend
De hoop sijpelde met elk jaar sneller uit zijn hart
Maar nooit was opgeven een optie geweest
Hij zou blijven, blijven staan tot het einde
Ook nadat vele hem verteld hadden dat het een verloren zaak was
Alles liet hij los, alles behalve zijn vriend
Het blad op de bomen kleurde groen
Om er dan weer bruin en rood af te vallen
De onvoorstelbare loyaliteit leek niet beloond te worden
Hij bleef zwijgzaam zitten
Zittend op de plek waar hij uiteindelijk zal sterven
En in zijn ééntje zijn laatste adem uitblazen zal
Om zijn vriend tegemoet te lopen
In het witte licht
Reacties op dit gedicht
| Markemans: | Donderdag, januari 29, 2015 20:30 |
| Prachtig schrijven weer Guus.. Graag gelezen |
|
| teun hoek: | Donderdag, januari 29, 2015 15:17 |
| diepe trouw en grote eenzaamheid. th | |
| kimmytje: | Donderdag, januari 29, 2015 13:04 |
| Ontroerend en heel mooi verwoord. Liefs Kimmy |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, januari 29, 2015 11:06 |
| prachtig | |
Over dit gedicht
| Auteur: GuusV |  
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2015 | ||
| Thema's: | ||